Zadzwoń do nas: 790 223 313
Poniedziałek - Piątek 8:00 - 20:00 | Sobota 8:00 - 14:00
Spektrum autyzmu (ZSA) zaliczane jest do grupy zaburzeń rozwojowych, które wpływają na m.in. kontakty międzyludzkie czy sposób postrzegania świata. Warto podkreślić, że słowo "spektrum" oznacza wysoką różnorodność objawów. W każdym przypadku zaburzenie wygląda nieco inaczej. Właśnie dlatego osoby z autyzmem wymagają indywidualnej diagnozy. Omawiane zaburzenie bywa mylone z innymi problemami natury psychicznej czy emocjonalnej. Nie można go wyleczyć, jednak istnieje mnóstwo sposobów na poprawę jakości i komfortu życia.
Z artykułu dowiesz się, jakie są objawy autyzmu. To szeroki wachlarz problemów behawioralnych, społecznych, komunikacyjnych. Nasilenie dolegliwości może uniemożliwić normalne funkcjonowanie. Właśnie dlatego tak ważne jest wczesne zdiagnozowanie zaburzenia. Dotyczy to przede wszystkim rodziców, gdyż autyzm u dzieci nie jest rzadkim przypadkiem. Badania statystyczne dowodzą, że autyzm występuje u około 1 na 100 niemowląt w Europie. Ponadto jest on trzykrotnie częściej diagnozowany u chłopców niż u dziewczynek.
Wiele osób nie ma pojęcia, czym jest spektrum autyzmu. Jak już wspomniano, to różnorodne problemy społeczne, komunikacyjne, behawioralne. Na obecny moment nie można określić przyczyny jego występowania. W dużej mierze odpowiada za to kombinacja czynników genetycznych i środowiskowych, gdyż wpływają one na rozwój mózgu. Warto jednak zaznaczyć, że nie istnieją niepodważalne dowody, dzięki którym możliwe byłoby wskazanie konkretnej przyczyny.
Najczęściej diagnozowany jest autyzm u dzieci. Zdarza się jednak tak, że omawiane zaburzenie zostaje zauważone dopiero w starszym wieku. Jeszcze kilkanaście lat temu świadomość autyzmu była bardzo niska. Nie ma w tym nic dziwnego, że mnóstwo dorosłych nie ma pojęcia, że boryka się ze spektrum autyzmu. Ponadto opisywane zaburzenie często jest mylone z innymi. Z tego powodu podczas diagnostyki wykorzystuje się tzw. "trójkąt diagnostyczny", czyli występowanie trzech grup objawów: trudności w komunikacji werbalnej i niewerbalnej, powtarzające się zachowania (w tym nadmierne skupienie na konkretnych zainteresowaniach), problemy w nawiązywaniu kontaktów międzyludzkich.
Autyzm u dzieci i dorosłych nie jest łatwy w zdiagnozowaniu, więc ważne jest skorzystanie z pomocy doświadczonego specjalisty. Sprawy nie ułatwia różnorodność problemów, które dotykają odmiennych sfer życia. Należy dodać, że autyzm nie jest chorobą, a więc nie można go wyleczyć. To zaburzenie rozwojowe, które utrzymuje się (w różnym stopniu nasilenia) przez całe życie.
Autyzm u dzieci zwykle objawia się opóźnionym rozwojem mowy. U niektórych maluchów występują problemy z jej wykorzystywaniem, co przekłada się na blokadę komunikacyjną.
Spektrum autyzmu utrudnia nawiązanie oraz utrzymanie relacji społecznych. Należy zaznaczyć, że osoba zaburzona nie ma pełnej kontroli nad swoim zachowaniem.
Spektrum autyzmu to również powtarzające się zachowania, które dotyczą m.in. codziennej rutyny, hobby, odruchów ciała.
U wielu osób ze spektrum autyzmu odnotowywane jest wyostrzenie zmysłów. Może to prowadzić do nadmiernej lub niedostatecznej reakcji na bodźce zewnętrzne.
Mnóstwo osób nie ma pojęcia, czym jest depresja. To jedno z najczęściej występujących zaburzeń psychicznych, z którym boryka się niemal 300 milionów ludzi na całym świecie. Warto pamiętać, że wiele przypadków nie jest diagnozowanych, ponieważ sporo chorych nie decyduje się zgłosić do specjalisty. Samodzielne poradzenie sobie z tym poważnym problemem zdrowotnym jest trudne. Nie zawsze jednak konieczne jest wdrożenie metod farmakologicznych, które i wielu wzbudzają obawy. Im wcześniej padnie prawidłowa diagnoza, tym lepiej.
Z tego artykułu dowiesz się przede wszystkim, jak wygląda depresja, a także jak sobie z nią poradzić. To groźne zaburzenie, które może doprowadzić nawet do samobójstwa. Warto podkreślić, że nie jest to jedynie chwilowy stan smutku czy przygnębienia. Nasilające się objawy nie tylko obniżają komfort życia, ale również uniemożliwiają normalne funkcjonowanie. Omawiana choroba może nieść za sobą szereg negatywnych konsekwencji zdrowotnych, społecznych, zawodowych.
Zastanawiasz się, jak wygląda depresja? Objawy nie zawsze są jednoznaczne, co utrudnia diagnozę. Depresja to zaburzenie psychiczne, które wywołuje m.in. chroniczne przygnębienie, poczucie beznadziejności i osamotnienia. U chorych występuje również obniżony nastrój oraz brak energii. Zmienia się nie tylko sposób zachowania, ale także myślenia. Znacząco wpływa to na spadek jakości życia. Osoby dotknięte omawianym zaburzeniem często postępują niezgodnie ze swoimi wartościami czy standardami. Odpowiadają za to głównie negatywne emocje, które przejmują kontrolę.
Wiesz już, czym jest depresja. Nie bez powodu jest nazywana chorobą XXI wieku. Dotyka ogromną część społeczeństwa, jednak tylko niektórzy decydują się rozpocząć profesjonalne leczenie. Zgodnie z oficjalną klasyfikacją depresja jest zaburzeniem afektywnym, które objawia się głównie pogorszeniem nastroju, spadkiem energii, utratą zainteresowań. Nieleczone prowadzi do rozwoju groźnych dolegliwości psychicznych i fizycznych. O depresji można mówić wtedy, gdy niepokojące objawy utrzymują się minimum dwa tygodnie.
Wiadomo, czym jest depresja, jednak nie można jednoznacznie określić, jakie są przyczyny zaburzenia. U niektórych chorych jest to zespół kilku różnych czynników. Właśnie dlatego tak duże znaczenie ma trafna diagnoza.
Nie masz pojęcia, co powoduje depresja? Objawy tego zaburzenia są różne. W zdecydowanej większości przypadków ulegają one nasileniu, jednak nigdy nie można przewidzieć, kiedy nastąpi apogeum. Należy dodać, że niektórzy chorzy potrafią świetnie maskować dolegliwości. Bywa tak, że "zakładają" oni maski, a przez otoczenie są postrzegani, jako pozytywni i zadowoleni z życia ludzie. Nawet najbliżsi mogą mieć problem, aby zauważyć objawy depresyjne. Poniżej przedstawiono pierwsze niepokojące symptomy.
Masz świadomość, jak wygląda depresja. Leczenie uzależnione jest od stanu chorego. Pierwszym krokiem jest zgłoszenie się do specjalisty (lekarza rodzinnego/psychologa/psychiatry). Terapia psychologiczna (poznawczo-behawioralna) wyróżnia się wysoką skutecznością w przypadku łagodnego przebiegu zaburzenia. Jeśli jednak chory jest w stanie umiarkowanym lub ciężkim, to niezbędne jest wdrożenie leczenia farmakologicznego. Leczenie szpitalne wskazane jest głównie w sytuacji, gdy pacjent wymaga intensywnej opieki medycznej (np. po próbie samobójczej).
Stany lękowe u nastolatków i dzieci to najczęściej występujące zaburzenie natury psychicznej. Uciążliwe dolegliwości mogą znacząco zakłócić codzienne funkcjonowanie. Warto pamiętać, że lęk jest naturalną, a więc prawidłową reakcją organizmu na zagrożenie. Zdarza się jednak tak, że jest on odczuwalny nawet w sytuacjach, które nie powinny budzić niepokoju. Stany lękowe występują najczęściej w najmniej spodziewanym momencie. Wbrew pozorom nie potrzeba do tego bodźców zewnętrznych, które mogłyby sprowokować wystąpienie objawów.
Z artykułu dowiesz się, czym są stany lękowe u dzieci i nastolatków. Problem jest niezwykle złożony, więc przyczyn występowania zaburzenia jest wiele. Bardzo ważna jest wczesna identyfikacja dolegliwości, a także trafny dobór metod leczenia. Konieczne jest kompleksowe wsparcie młodego człowieka, który z racji wieku często nie potrafi zrozumieć mechanizmów rządzących jego organizmem. W tym wpisie przedstawiamy także najczęstsze objawy zaburzeń lękowych u dzieci i młodzieży, a także możliwe sposoby leczenia.
Zaburzenia lękowe u dzieci w wieku przedszkolnym i starszych to grupa zaburzeń psychicznych, które charakteryzują się nadmiernym, niekontrolowanym lękiem. Lęk może stanowić reakcję organizmu na czynniki stresowe, jednak nie zawsze tak jest. Zdarza się, że występuje on bez wyraźnej przyczyny, co obniża standard życia. Trudno jest przewidzieć intensywność oraz częstotliwość występowania stanów lękowych. Osoby borykające się z tym problemem mają zwykle trudności z codziennym funkcjonowaniem.
Objawów zaburzeń lękowych u dzieci i młodzieży jest wiele, więc każdy przypadek wymaga indywidualnego podejścia. Do najczęściej występujących stanów można zaliczyć:
Nie każdy wie, że zaburzenia lękowe u dzieci w wieku przedszkolnym wymagają wsparcia specjalisty. Niektórzy uważają, że nieuzasadniony strach jest naturalną reakcją kilkuletniego malucha, który nie rozumie, w jaki sposób funkcjonuje jego otoczenie. Nic bardziej mylnego! Wszelkie niepokojące objawy powinny zostać omówione z lekarzem lub psychologiem. Im szybciej dziecko otrzyma profesjonalne wsparcie, tym większa szansa na powrót do stanu psychicznej równowagi.
Nie można jednoznacznie powiedzieć, co wywołuje stany lękowe u dzieci i młodzieży. W wielu przypadkach występowanie zaburzeń natury psychicznej jest uwarunkowane genetycznie.
Objawy zaburzeń lękowych u dzieci i młodzieży można podzielić na kilka podstawowych grup:
Stany lękowe u nastolatków i dzieci wymagają profesjonalnej analizy. Dzięki indywidualnemu podejściu możliwe jest dopasowanie planu terapii do rzeczywistych potrzeb. Tylko wtedy możliwe jest osiągnięcie zadowalających efektów. Warto wspomnieć, że duże znaczenie ma także zaangażowanie dziecka. Jeśli pacjent z różnych powodów nie chce współpracować z psychoterapeutą, to wdrożone narzędzia terapeutyczne nie będą efektywne. Diagnoza zaburzeń lękowych u dzieci i młodzieży nierzadko jest wieloetapowa.
Mogłoby się wydawać, że depresja po porodzie występuje jedynie w skrajnych przypadkach. Nic bardziej mylnego! Bardzo często nie jest ona diagnozowana, gdyż spora część kobiet obawia się głośno mówić o swoich wewnętrznych rozterkach. Poród jest jednym z najważniejszych momentów w życiu, jednak może również wywołać trwałą bliznę na psychice. Narodziny dziecka wzbudzają przede wszystkim pozytywne emocje, jednak należy również wspomnieć o zmianach zachodzących w ciele i mózgu. "Baby blues", czyli rollercoaster emocji, nie zawsze mija samoczynnie po kilku dniach. Osłabiony nastrój może utrzymywać się długi tygodnie i doprowadzić do rozwoju poważnych dolegliwości.
Z artykułu dowiesz się, jakie są najczęstsze objawy depresji poporodowej. Sprawdź, jakie są przyczyny wystąpienia tego zaburzenia. Ważne, aby w odpowiednim momencie zauważyć niepokojące zmiany. "Baby blues" to jedynie chwilowy stan przygnębienia, którym zwykle nie trzeba się martwić. Należy jednak zaznaczyć, że osłabiony nastrój nie zawsze mija. Depresja po porodzie ma o wiele głębszy charakter, przez co w większości przypadków konieczne jest konsultacja ze specjalistą. Dowiedz się, jakie metody leczenia są dostępne.
Objawy depresji matki zazwyczaj nasilają się stopniowo, jednak należy pamiętać, że każdy przypadek jest inny i wymaga indywidualnego podejścia. Na początku warto jest zrozumieć, czym jest omawiane schorzenie. To stan dotykający kobiety po porodzie, który przejawia się silnym przygnębieniem, zmęczeniem, utratą motywacji do działania, rozdrażnieniem. Poczucie beznadziejności znacząco utrudnia opiekę nad dzieckiem. W niektórych przypadkach matka nie odczuwa potrzeby zajmowania się noworodkiem. Pojawiają się negatywne emocje względem siebie, malucha czy otoczenia.
Nawet pierwsze objawy depresji poporodowej są niepokojące. Początkowo dolegliwości mogą być łagodne, ale z czasem zyskują na sile. Zdarza się, że objawy depresji matki samoistnie się wyciszają, a następnie powracają z podwójną mocą. Im wcześniej zostanie zauważony problem, tym łatwiej można się z nim uporać. Nie należy jednak rezygnować ze wsparcia specjalisty.
Jak już wspomniano, objawy depresji matki nie są takie same. Zaburzenia natury psychicznej przyjmują różny stopień nasilenia. Poniżej przedstawiono najczęściej występujące dolegliwości.
Znasz już objawy depresji matki. Przyczyn występowania zaburzenia jest wiele, gdyż jest to kwestia niezwykle złożona. Do rozwoju omawianego stanu psychicznego mogą przyczynić się:
Depresja w macierzyństwie jest zjawiskiem znanym od lat. Od czego zacząć leczenie? Wskazana jest konsultacja z psychologiem, który nie tylko udzieli trafnej diagnozy, ale również udzieli niezbędnego wsparcia w procesie zdrowienia. Psychoterapia (w szczególności terapia poznawczo-behawioralna) wyróżnia się wysoką skutecznością. Leczenie psychiatryczne wprowadzane jest najczęściej dopiero wtedy, gdy nie przynosi ona oczekiwanych rezultatów. Leki antydepresyjne stosowane są w celu uregulowania poziomu neuroprzekaźników w mózgu, co przyczynia się do poprawy samopoczucia.
Śmierć bliskiej osoby to traumatyczne wydarzenie, które może nastąpić w najmniej spodziewanym momencie. Utrata członka rodziny, partnera, przyjaciela pozostawia emocjonalną pustkę. W niektórych przypadkach pogrążony w rozpaczy żałobnik traci sens życia. Jest to naturalna reakcja na stratę, a proces przystosowania się do nowej rzeczywistości jest zwykle trudny. Oczywiście warto pamiętać, że każdy człowiek inaczej przeżywa stratę bliskiej osoby. Etapy żałoby są najczęściej podobne, jednak czas ich trwania może znacząco się różnić. W trudnym okresie warto pomyśleć o profesjonalnym wsparciu - wizyta u psychologa może pomóc w uporaniu się z poczuciem osamotnienia i żalu.
Z artykułu dowiesz się, jakie są etapy żałoby. Jest to uniwersalna klasyfikacja opracowana przez naukowców. Strata bliskiej osoby to spektrum emocji - od gniewu, przez rozpacz, aż po akceptację. Ważne, aby pozwolić sobie na negatywne uczucia. Tłumienie ich w sobie nie ukoi bólu, a może spowodować wystąpienie trwałych blizn na psychice. Dowiedz się, czym charakteryzują się poszczególne etapy żałoby po śmierci bliskiego. Sprawdź, gdzie szukać pomocy w tym ciężkim okresie.
Na początku warto jest wyjaśnić, czym jest żałoba. To zupełnie naturalny proces składający się z objawów psychicznych, emocjonalnych, fizycznych, społecznych. Występuje on po śmierci bliskiej osoby np. rodzica, partnera, dziecka. Strata wiąże się z poczuciem braku, pustki, zagubienia. W wielu przypadkach negatywne uczucia przejmują kontrolę nad życiem, a tym samym uniemożliwiają funkcjonowanie w dotychczasowym rytmie. Warto jednak pamiętać, że każdy etap żałoby ma swoje prawa.
Każdy nieco inaczej przeżywa etapy żałoby po śmierci bliskiego. Niektórym łatwiej jest pogodzić się z losem, inni przez długi czas nie potrafią odnaleźć się w niełatwej rzeczywistości. Spora część żałobników potrzebuje wsparcia społecznego. Psychoterapia jest dobrym wyborem dla osób szczególnie wrażliwych, którzy nie wiedzą, jak uporać się z trudnymi emocjami. Zdarza się, że śmierć bliskiej osoby prowadzi do samobójstwa, depresji, uzależnienia. Właśnie dlatego tak ważne jest, aby zgłosić się po pomoc w odpowiednim momencie.
Elisabeth Kübler-Ross to uznana psycholog ze Szwajcarii, która stworzyła model zachowań występujących po stracie bliskiej osoby. Składa się on z pięciu charakterystycznych etapów żałoby, które mogą występować w identycznej lub innej kolejności. Dla wielu psychologów jest to klasyfikacja umożliwiająca lepsze zrozumienie procesu żałoby.
Pierwszym etapem żałoby po śmierci jest zaprzeczenie. Strata bliskiej osoby jest najczęściej ogromnym szokiem. Umysł próbuje stłumić ból poprzez wyparcie rzeczywistości. Żałobnik nie akceptuje nowej sytuacji. Bardzo często próbuje wmówić sobie, że jest to jedynie zły sen, z którego niedługo się obudzi. Natłok emocji uruchamia mechanizm obronny. W wielu przypadkach śmierć bliskiej osoby wiąże się z dużą ilością obowiązków związanych z organizacją pochówku. W ferworze zajęć łatwiej jest oszukać samego siebie.
Kolejnym etapem żałoby jest złość wobec siebie, sytuacji, a nawet zmarłego. Żałobnik nie może już nic zrobić, co rodzi frustracje, a nawet agresję. Nierzadko obwinia się za taki przebieg wydarzeń. Zastanawia się, czy nie popełnił błędu, który doprowadzić do straty bliskiej osoby. Bardzo często pojawia się również poczucie niesprawiedliwości czy niechęć do otoczenia.
Trzecim etapem żałoby jest targowanie się. To czas, kiedy żałobnik podejmuje próbę zakłamania rzeczywistości. Głównym celem jest odzyskanie kontroli nad własnym życiem i powrót do normalności. Niestety zwykle jest na to za wcześnie. Poszukiwanie sposobów na odwrócenie biegu wydarzeń jest bez sensu. Na tym etapie mogę pojawić się myśli typu: "Wróć do mnie, a stanę się innym człowiekiem".
Nieodłącznym etapem żałoby jest depresja. To poczucie głębokiego żalu, beznadziei, osamotnienia. Żałobnik przytłoczony negatywnymi emocjami nie wierzy w to, że w jego życiu nastąpi poprawa. W tym czasie pojawia się apatia, zniechęcenie, brak motywacji do działania. Znika wizja na przyszłość, a każdy dzień wydaje się taki sam. W tym czasie mogą także wystąpić myśli samobójcze czy autoagresja. Jeśli depresja po śmierci bliskiej osoby przybiera na sile, to konieczne jest zgłoszenie się po pomoc specjalisty.
Na tym etapie żałoby następuje pogodzenie się ze stratą. Akceptacja jest stanem wewnętrznego spokoju i zrozumienia. To czas, gdy stopniowo powraca zaangażowanie w różne sfery życia. Żałobnik nie zapomina o zmarłym, jednak stara się budować swoją przyszłość na nowych zasadach.
Śmierć bliskiej osoby zawsze wiąże się z cierpieniem. Warto jednak szukać sposobów, które wspomogą nierówną walkę z bólem.
Każda relacja międzyludzka jest złożona, a tym samym wyjątkowa. Narastające problemy prowadzą do pojawienia się konfliktów i nieporozumień. Częstą przyczyną jest brak komunikacji między partnerami. Wypracowanie kompromisu nie zawsze jest proste, przez co mnóstwo osób odpuszcza już na starcie. Czy warto skorzystać z terapii par? Pomoc doświadczonego psychoterapeuty może okazać się kluczowa w odbudowie więzi. Specjalista jest obiektywny, więc nie staje po żadnej stronie. Uczy, jak radzić sobie z negatywnymi emocjami oraz wyzwaniami, które na pozór wydają się nie do przejścia.
Terapia związkowa to doskonałe rozwiązanie dla par, które chcą podjąć próbę odbudowy relacji. Psychoterapeuta nie tylko tłumaczy podłoże konkretnych zachowań, ale również wspomaga ustalenie głównej przyczyny nieporozumień. Ułatwia podróż wgłąb siebie, co może okazać się kluczowe podczas identyfikacji problemów. Terapia małżeństwa skupia się na obu stronach. Niesie za sobą mnóstwo korzyści - nawet, jeśli związek nie przetrwa, to rozstanie w dobrych relacjach jest mniej traumatyczne. Ma to ogromne znaczenie w przypadku rodzin z dziećmi, które pomimo rozpadu powinny prawidłowo funkcjonować.
Terapia związkowa to szczególny rodzaj psychoterapii, który ma na celu poprawę komunikacji między partnerami. To profesjonalne wsparcie w trudnych momentach. Priorytetem jest pomoc w rozwiązaniu konfliktów, zrozumieniu siebie nawzajem, kontroli nad emocjami. Psychoterapeuta pracuje z dwiema stronami relacji, jednak do każdego przypadku podchodzi w sposób obiektywny.
Terapia małżeństwa to przede wszystkim rozmowy o sprawach codziennych, uczuciach, emocjach, trudnościach, blokadach, oczekiwaniach, rozczarowaniach. Konieczne jest poruszanie spraw intymnych, gdyż tylko w ten sposób możliwe jest ustalenie przyczyny osłabienia relacji. Priorytetem jest ustalenie, co działa destrukcyjnie na związek. Warto podkreślić, że terapia par wymaga dużego zaangażowania, gdyż tylko wtedy możliwe jest osiągnięcie zamierzonych celów.
Czy warto wziąć udział w terapii par? Kiedy jest odpowiedni moment na wizytę u terapeuty? Na te pytania nie można udzielić jednoznacznych odpowiedzi. Wskazane jest, aby szybko reagować na pojawiające się problemy. W wielu przypadkach są one jedynie "zamiatane pod dywan", a negatywne emocje prędzej czy później wybuchają ze zdwojoną siłą. Interwencja specjalisty może okazać się jedyną deską ratunku dla tych, którzy chcą zacząć wszystko od nowa.
Psycholog dla par jest obiektywny, profesjonalny, kompetentny. Wspomaga odbudowę relacji, pokonanie trudności, rozbudzenie uczuć. Dzięki psychoterapii wielu osobom udało się m.in.:
Terapia związkowa nie jest dedykowana wyłącznie osobom w kryzysie. To znakomite rozwiązanie dla tych, którzy chcą wznieść jakość relacji na zupełnie nowy poziom. Nie trzeba czekać na złe wydarzanie, aby rozpocząć świadomą pracę nad związkiem.
Napady paniki zaliczane są do najczęściej występujących zaburzeń lękowych. Mogą pojawić się na każdym etapie życia, nawet bez wyraźnej przyczyny. Głównym objawem jest ogromny, wręcz paraliżujący strach, który uniemożliwia normalne funkcjonowanie. Silna reakcja lękowa jest trudna do opanowania. Fizyczne i psychiczne symptomy mogą nasilać się wraz z kolejnym atakiem. Nie można jednoznacznie powiedzieć, co wywołuje problem, gdyż każdy przypadek wymaga indywidualnego podejścia. Nawet jednorazowy incydent powinien skłonić do skonsultowania się z psychologiem. Im wcześniej zostanie postawiona diagnoza, tym efektywniejsza będzie walka o równowagę psychiczną.
Z artykułu dowiesz się, czym są zaburzenia lękowe. Sprawdź, co robić gdy atak paniki przejmuje kontrolę nad organizmem. Poznaj skuteczne metody leczenia. Warto zaznaczyć, że samodzielne poradzenie sobie z problemem jest często niemożliwe. Wizyta o psychoterapeuty ułatwia odkrycie jego prawdziwego źródła nieprzyjemnych dolegliwości. Tylko w niektórych przypadkach wprowadzane jest leczenie farmakologiczne, więc proces zdrowienia nie jest równoznaczny z przyjmowaniem leków.
Zastanawiasz się, jak sobie radzić z atakami paniki? Na początku należy zrozumieć, że jest to intensywna reakcja lękowa, która może pojawić się w najmniej spodziewanym momencie. Nie potrzeba do tego nawet bodźców zewnętrznych wywołujących obawy lub strach. Dla wielu osób napady paniki są równoznaczne z utratą kontroli nad własnym ciałem i emocjami. Apogeum dolegliwości przychodzi w krótkim czasie. Nasilenie objawów odbywa się w bardzo szybkim tempie.
Napady paniki trwają zwykle od kilku do kilkunastu minut. Po tym czasie następuje stopniowe wyciszenie. Warto dodać, że zaburzenia lękowe nie stanowią bezpośredniego zagrożenia dla życia. Znacząco obniżają komfort życia i uniemożliwiają normalne funkcjonowanie. Często po ustąpieniu ataku pojawia się wstyd, szczególnie w miejscach publicznych. Właśnie dlatego należy podjąć odpowiednie kroki, dzięki którym możliwe stanie się odzyskanie pełnej kontroli nad reakcjami organizmu. Jak leczyć ataki paniki? Jest to ustalane w sposób indywidualny, gdyż wszystko zależy od przyczyny problemu.
Rozmyślasz nad tym, co robić przy atakach paniki? Podstawą jest zrozumienie, że odczuwane dolegliwości nie oznaczają poważnej choroby (np. zawału serca). W skrajnych przypadkach atak paniki może stymulować śmierć. Jeszcze bardziej wzmaga to poczucie zagrożenia. Do najczęściej występujących objawów można zaliczyć:
Jak poradzić sobie z atakami paniki? Jeśli dojdzie do wystąpienia powyższych objawów, to konieczne jest znalezienie bezpiecznego i komfortowego miejsca. Wskazane jest stworzenie dogodnej atmosfery, która sprzyja odzyskaniu równowagi. Po kilku lub kilkunastu minutach dolegliwości samoistnie się wyciszą. Osoby, które doświadczyły napadów paniki, mogą obawiać się powtórzenia ataku. Znajdują się w stanie ciągłej gotowości, co działa destrukcyjnie na umysł i ciało.
Nie można jednoznacznie odpowiedzieć na powyższe pytanie, gdyż każdy przypadek wymaga indywidualnej diagnozy. Powodów zaburzeń lękowych jest wiele. Nierzadko są one wynikiem długotrwałego stresu czy traumatycznych wydarzeń. Do innych przyczyn zalicza się zaburzenia somatyczne oraz psychiczne. Poniżej przeanalizowano czynniki sprzyjające napadom paniki.
Chcesz dowiedzieć się, co robić przy atakach paniki. Przede wszystkim konieczne jest zrozumienie mechanizmu występowania napadów. Warto jest wypróbować poniższe metody.
Pierwsza wizyta u psychologa zwykle wiąże się ze stresem i niepewnością. Mnóstwo osób zastanawia się, jak przebiegnie spotkanie ze specjalistą. Niektórzy mają za sobą nieprzyjemne doświadczenia, co zniechęca do podejmowania kolejnych prób. Priorytetem jest znalezienie kompetentnego terapeuty, dzięki któremu dbanie o zdrowie psychiczne stanie się łatwiejsze. Już przy pierwszym kontakcie można ocenić, czy dana osoba jest godna zaufania, profesjonalna, obiektywna. Zastanawiasz się, jak wygląda psychoterapia? W tym wpisie znajdziesz zbiór przydatnych informacji, dzięki którym wszystko stanie się jasne.
Poszukujesz odpowiedzi na pytanie, o co pyta psycholog na pierwszej wizycie? A może nie wiesz, jak przygotować się do rozmowy z psychologiem? W naszym wpisie szczegółowo objaśniamy najważniejsze kwestie, tak aby rozwiać wszelkie wątpliwości. Warto pamiętać, że liczą się nie tylko kompetencje terapeuty, ale również nastawienia pacjenta. Specjalista decyduje zwykle o przebiegu spotkania, jednak wiele osób nie wykazuje chęci porozumienia. Ten problem bardzo często występuje u dzieci i młodzieży, gdyż decyzja o terapii zazwyczaj podejmowana jest przez rodziców/opiekunów. Dowiedz się więcej z naszej publikacji.
Pierwsza wizyta u psychologa wcale nie musi wywoływać negatywnych emocji! Na początku warto jest zrozumieć, czym jest psychoterapia. To jedna z metod leczenia zaburzeń i nieprawidłowości natury psychicznej. Wymaga ona regularnych kontaktów z terapeutą, gdyż tylko wtedy możliwe jest wspólne wypracowanie satysfakcjonujących rezultatów. Psychoterapeuta wspomaga pacjenta w pokonaniu trudności psychicznych oraz emocjonalnych. Należy jednak zaznaczyć, że nie wskazuje gotowych rozwiązań.
Jak wygląda psychoterapia? Specjaliści wykorzystują szereg różnych narzędzi terapeutycznych, więc przebieg spotkań ustalany jest w sposób indywidualny. Wykwalifikowany terapeuta stwarza bezpieczną i przyjazną atmosferę, co skłania pacjenta do szczerych wyzwań. Znalezienie prawdziwej przyczyny problemu wymaga niemal całkowitego odkrycia się. Niektórzy uważają, że jest to przejaw słabości, a pierwsza wizyta u psychologa wywołuje szereg negatywnych skojarzeń. Dzięki właściwemu przygotowaniu można zwalczyć wstyd i pozbyć się męczących obaw.
Zastanawiasz się, jak wygląda psychoterapia? Czy warto przygotować się do pierwszej wizyty? Osoby, które stresują się na samą myśl o spotkaniu z terapeutą, powinny dać sobie czas na przemyślenie kilku kwestii. Podstawą jest, aby zrozumieć sens leczenia. Zdrowie psychiczne oddziałuje na każdy aspekt życia. Ukryte zaburzenia znacząco pogarszają komfort codziennego funkcjonowania. Nierzadko uniemożliwiają zbudowanie zdrowych relacji, utrudniają osiągnięcie sukcesów, odbierają chęć do wykonywania najprostszych czynności.
Przebieg pierwszej wizyty u psychologa jest zwykle podobny. Spotkanie ma charakter poznawczy oraz informacyjny. Wspomaga ustalenie zasad współpracy. O co pyta psycholog na pierwszej wizycie? Najczęściej o to, co skłoniło pacjenta do rozpoczęcia leczenia. Jest to moment na opowiedzenie o swoich problemach - właśnie dlatego dobrze jest z odpowiednim wyprzedzeniem sprecyzować przyczyny i cele terapii. Psychoterapeuta dąży do nawiązania relacji opartej na zaufaniu. Nie zmusza pacjenta do intymnych wyznań, jednak może zadawać pytania otwarte, które ułatwią prawidłowe zrozumienie sytuacji.
Pierwsza wizyta u psychologa nie wymaga szczegółowej analizy emocji i zachowań, gdyż na to przyjdzie czas. Pacjent jedynie nakreśla swoją sytuację, tak aby terapeuta mógł ustalić przebieg terapii oraz właściwe narzędzia. O co pyta psycholog na pierwszej wizycie? Specjalista z pewnością będzie chciał dowiedzieć się, jakie są cele terapii. Ułatwi to oszacowanie przebiegu i czasu trwania leczenia.
Należy mieć świadomość, że podczas pierwszej wizyty u psychologa nie można postawić pełnej diagnozy. Jest to jedynie wstępna ocena, która często ulega zmianie na kolejnych spotkaniach. To zupełnie normalne, ponieważ czas wspomaga budowanie relacji pacjent-terapeuta.
Współczesny świat stawia przed dziećmi wiele wyzwań, które mogą wpływać na ich zdrowie psychiczne i emocjonalne. W obliczu szybko zmieniającej się rzeczywistości, dzieci mogą doświadczać stresu, lęków, a nawet depresji. Dlatego pomoc psychologiczna dla dzieci staje się coraz bardziej istotna.
Wczesna interwencja psychologiczna może zapobiec pogłębianiu się problemów emocjonalnych, które, nieleczone, mogą prowadzić do poważnych trudności w dorosłym życiu. Psychologowie pomagają dzieciom zrozumieć i nazwać swoje emocje, co jest kluczowe dla rozwijania zdrowej samoświadomości i umiejętności radzenia sobie z trudnościami.
Ponadto, psychoterapia pomaga dzieciom budować zdolności komunikacyjne i społeczne, co jest niezwykle ważne w relacjach z rówieśnikami i dorosłymi. Dzięki wsparciu psychologicznemu dzieci uczą się, jak radzić sobie z konfliktami, wyrażać swoje potrzeby i budować zdrowe relacje interpersonalne.
Wsparcie psychologiczne jest również kluczowe w przypadku dzieci, które doświadczyły traumatycznych przeżyć, takich jak rozwód rodziców, utrata bliskiej osoby czy przemoc. W takich sytuacjach psycholog może pomóc dziecku przepracować trudne emocje, co jest niezbędne do powrotu do normalnego funkcjonowania.
Podsumowując, pomoc psychologiczna dla dzieci to nie tylko narzędzie interwencyjne, ale przede wszystkim profilaktyczne. Dzięki niej dzieci mają szansę rozwijać się w sposób harmonijny, z pełnym wsparciem emocjonalnym, co jest fundamentem dla zdrowego życia psychicznego w przyszłości.
